تجمع ترشحات در مجرای تنفسی می‌تواند سبب انسداد مجاری هوایی شود و در نتیجه فشار اکسیژن کاهش و فشار شریانی افزایش می‌یابد و باعث تضعیف مراکز تنفسی و اسیدوز می‌شود. همچنین ممکن است باعث نارسایی تنفس یا قلب شده و منجر به مرگ شود. هرگاه دستگاه تنفسی بیمار دچار انسداد مکانیکی و یا احتباس ترشحات و سرفه شود، برای نجات جان بیمار و ادامه حیات او لوله‌گذاری داخل تراشه انجام می‌گیرد.

لوله تراشه لوله‌ای تنفسی است که به طور موقت برای کمک به تنفس فرد به کار می‌رود و می‌تواند مسیر تنفسی را باز نگه دارد. این لوله خمیده از راه بینی یا دهان وارد نای می‌شود و یک مسیر هوایی محسوب می‌شود. سر دیگر این لوله به ونتیلاتور یا کیسه هوایی (احیاکننده دستی) متصل می‌شود و از طریق آن مسیری برای عبور اکسیژن و هوا به ریه‌ها فراهم می‌کند.
از این محصول جهت اکسیژن رسانی با غلظتی بالاتر از غلظت اکسیژن در هوا و همچنین برای تحویل سایر گازها از جمله هلیم، نیتریک اسید، دی نیتروژن مونواکسید و زنون یا برخی از گازهای بیهوشی فرار مانند دسفلوران، ایزوفلوران و سووفلوران به بیمار حین بیهوشی و به طور کلی در موارد اورژانس و احیاء بیماران استفاده می‌شود.

انواع مختلفی از این وسیله برای شرایط مختلف ایجاد شده است که تقریباً همیشه از طریق دهان قرار داده می‌شود و گاهی اوقات بنا به شرایط از طریق بینی برای بیمار قرار داده می‌شود.

بعد از قرار دادن لوله، در داخل تراشه بیمار کاف لوله تراشه را باد کرده و پس از اطمینان از اینکه در محل مناسب قرار گرفته است، لوله تراشه را در محل مناسب با چسب بر روی صورت بیمار محکم می‌کنیم و یا برای ثابت نگه داشتن آن از فیکساتور لوله تراشه استفاده می کنیم.

سایز لوله ی تراشه بر اساس وزن بیمار انتخاب می شود