درن جراحی ابزاری کوچک برای تخلیه مایعات، ترشحات و عفونت‌های احتمالی پس از عمل جراحی بوده که پزشک پس از انجام عمل جراحی، در ناحیه‌ای که عمل جراحی روی آن صورت گرفته در اصطلاح کار می‌گذارد تا با استفاده از این سیستم خلاء، خون و ترشحات حفره های داخل بدن را که مستعد ایجاد عفونت و آلودگی هستند را تخلیه و یا از به وجود آمدن فضای مرده جلوگیری کند. عمل تخلیه به وسیله درن‌ تدریجی بوده و معمولا یک الی چند روز همراه بیمار باقی می‌ماند و در نهایت با دستور پزشک و توسط کادر درمان از بدن بیمار جدا می‌شود.

در پایان عمل جراحی و پیش از بستن کامل محل عمل، پزشک جراح، به وسیله سوزن درن، در لایه‌های مختلف بدن چندین سوراخ ایجاد کرده و سپس لوله درناژ را در سوراخ‌ها فرو برده تا به محل حفره حاصل از عمل جراحی برسد. سپس لوله درناژ را در محل خروج، به پوست فیکس کرده و ارتباط سوزن با تیوپ را قطع میکند تا درناژ تیوب را به پمپ وصل کند. برای این منظور بایستی لایه‌های داخلی پوست را به خوبی به یکدیگر بدوزد تا خلاء موجود در پمپ بتواند خون و ترشحات را به طور کامل به درون درن بکشد.

درن‌های جراحی انواع مختلفی دارند و بسته به نوع جراحی، به انواع مختلفی تقسیم بندی می‌شوند:

• درن های باز یا بسته
• درن های فعال یا غیرفعال

درن‌های باز و بسته:

درن‌های باز در انتها به پمپ خلاء از جنس می‌رسند و خطر ابتلا به عفونت را به سبب ایجاد رابطه فضای جراحی با محیط‌های بیرونی بالا می‌برند. در صورتی که درن‌های بسته با ایجاد فضای کاملا بسته و استریل ، مانع از ورود میکروارگانیسم‌ها از محیط خارجی به بدن بیمار می‌شوند.

درن‌های فعال و غیرفعال:

درن‌های فعال با ایجاد مکش مانند ساکشن عمل کرده و سبب تخلیه مایعات و ترشحات در بافت جراحی شده می‌شوند. در صورتی که در درن‌های غیرفعال امکان مکش وجود نداشته و عمل تخلیه بوسیله اخلاف فشار موجود در حفره حاصل از جراحی و محیط خارجی بدن انجام می‌شود.